...Ύστερα
ήρθε ο μεγάλος ζόφος
η σιωπή
Έγειρα στου ποταμού την όχθη
να στοχαστώ και να λογαριαστώ με τον καιρό
κι άφησα να κυλάει το μοιρολόι με το νερό
σγουραίνοντας τη ραγισμένη του ροή
με τη βροχή
και με τον άνεμο
τον απολιθωμένο έρωτα σηματωρό
και τον καημό
που τρώει τον άνθρωπο
βιγλάτορα


Βραδιάζει
φεύγει αναίτια ο καιρός
πληθαίνει μέσα μου το χάος
ρέει αδιάφορος ο ποταμός βαθαίνοντας
παίρνει τα δάκρυα
τα οράματα
τον πόνο των ανθρώπων
Ταξιδεύει στους αιώνες των αιώνων
η σμιλεμένη στρογγυλή σιωπή
κάτω από το γυάλινο στερέωμα της αβύσσου

Μέσ’ απ’ τα μάτια μου
διάβηκαν σμήνη ταξιδιάρικα πουλιά
υπόγεια εφηβικά ενθυμήματα
αισθήματα
παθήματα
μαθήματα
ο μεγάλος έρωτας
Τίποτα δεν απέμεινε ανέπαφο στη μνήμη
μονάχα η επιθυμία

Χείλη βουβά και λόγια πέτρινα
μνήμες αχάραγες
σε φύλλα πολυκαιρισμένων τετραδίων
εφηβικού ημερολογίου
θλιβερά μηνύματα
χαλκομανίες παλιές
στιχάκια άκομψα
νεανικά
αιμόφυρτες καρδιές
δακρύβρεχτα μαθητικά λευκώματα
σιωπές σε περιθώρια εγχειριδίων
όρκοι φιλίας
και αγάπης αιωνίας
συμβόλαια θανάτου περιγεγραμμένα
–έμειναν ανεκτέλεστα
ευτυχώς–
αποτυπώματα χειλιών
στα περιθώρια βιβλίων καταπονημένων

Το παραμύθι τέλειωσε
χώνεψε στην ομίχλη του μυαλού μου
ο θλιβερός επίλογος
–μια χαρακιά στη μνήμη–
το υστερόγραφο μνημόνιο του παρελθόντος
του μέλλοντος
η ανεξόφλητη επιταγή
[Καλοκαίρι 2017]