Από παλιά
από τον καιρό που ήμουνα παιδί
την κουβαλάω τη νύχτα στο μυαλό μου
Από τότε
μου έγνεφε ένα φως μακριά
μες στο σκοτάδι
κι όσο σιμώνει η μεγάλη νύχτα του Θεού
η επιμονή του στη ζωή μου δυναμώνει
διαμελίζεται στις ώρες μου
με διαπερνά
με κατοικεί
με διακατέχει
και με συνδέει με τα πράγματα
και με συνέχει

Η πάλη του φωτός
και του μεγάλου ζόφου
παίρνει τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μου
κατεβαίνει ως την ψυχή
με τη ροή του αίματος κυλάει στις φλέβες μου
σ’ όλο το μάκρος του κενού
στην επιφάνεια του νου
καλύπτει την απόσταση που με ενώνει
ή με χωρίζει από το Σύμπαν
Είναι ένα βάσανο
που κουλουριάζεται στη σκέψη μου
και δυναμώνει μέσα μου η ανάγκη προσευχής
και προσφυγή σε συνδιαλλαγή
με την αποστασία

Δεν ξέρω
τι είναι αυτό που κυριαρχεί
πάνω στα πράγματα της καθημερινότητάς μου
και διασπά το συμπαγές της θέλησης
τη συνοχή της ύλης θραύει
με διαπερνά
και με συνθλίβει
ανάμεσα στις συμπληγάδες
της παντοδυναμίας της φθοράς
και την επιταγή της αφθαρσίας της ύλης
[Παλαιό Φάληρο, 9 Ιουνίου 2019]