Εκείνο το όμορφο αγόρι
με το λευκό πρόσωπο
δάκρυσε τώρα

στον πίσω τοίχο κάπου εκεί
στην σκιά

τα χέρια του χαϊδεύουν
το μαύρο ξύλο
η υγρασία μυρίζει τρυφερότητα

παντού ησυχία
ακόμα και στα κλαδιά
ησυχία

κανείς δεν θέλει να ταράξει
την θλίψη του αγοριού
με το λευκό πρόσωπο

οι ακτίνες του γαλάζιου φωτός
χαμηλώνουν και υποκλίνονται
στο άγουρο βλεφάρισμά του

ο θάνατος έχει βαφτεί
απόψε
με άλλο χρώμα

η Σελήνη ερωμένη
στα ουράνια σεντόνια
στριφογυρνά μαινόμενη
ηδονή

το χώμα δεν αντιστέκεται
στην δύναμη του αγοριού
και θάβει ό,τι θάβεται

και ράβει τις πληγές
της ήβης
και σκεπάζει
σκεπάζει
να μην φαίνεται

κι αφανέρωτο
μέσα του να κολυμπά
το θαμμένο
ζεστό ρευστό ανυπότακτο

όπως το δάκρυ
του όμορφου αγοριού



Εκείνο το όμορφο αγόρι
με το λευκό πρόσωπο
τρομάζει τώρα

με την ανατολή
ενός κρίνου που έρπει
επάνω στο δεξί του πόδι

σκουλήκι που τρέφεται
και τρέφει το σκοτάδι
σκουλήκι σκουλαρίκι
στο ρουθούνι του γέροντα
επιστάτη



Εκείνο το όμορφο αγόρι
με το λευκό πρόσωπο
κοιτάζει τώρα

τον καινούργιο κόσμο
μέσα από τα στάσιμα
νερά

οι γραμμές γύρω του
κοκκινίζουν
το κορμί του τρέμει
το κορμί του έχει
κοκκινίσει
ως την ρίζα

η υγρασία γλείφει
την ράχη του
η ησυχία αποκτά παλμό



Εκείνο το όμορφο αγόρι
με το λευκό πρόσωπο
ξαπλώνει τώρα

επάνω στην χλόη
άηχα μουρμουρίζει το χώμα
μια προσευχή στην Θεά της Νύχτας
ευλογία απόκοσμη

και σπαρταρά σπαρταρά
το αγόρι
κόκκινο βυσσινί σαν πλούσιο
τσαμπί

κρασί μεθάει και το ζαλίζει
και τα χείλη του γυρίζουνε στο μοβ

και λίγο πριν
λίγο πριν την νηνεμία



Εκείνο το όμορφο αγόρι
με το λευκό πρόσωπο
λέει

λέει
σιγά σιγά
ξανά και ξανά
με μιαν ανάσα
τον αρχαίο όρκο
του νεκροθάφτη.