Ήρθα, χτύπησα την πόρτα,
έφερα τα δώρα μου
για να πούμε μια κουβέντα
να περάσ’ η ώρα μου.
Έψησες καφέ στο μπρίκι,
ξέχασες τη ζάχαρη.
Τι τις θέλουνε τις γλύκες
δυο κοτζάμ μαντράχαλοι!

Τι το θέλω κι επιστρέφω
πριν μου πουν “επέστρεφε”,
πάντα τ’ όπλο της η μνήμη
πάνω μου το έστρεφε.

Όπως πέρναγε η ώρα
κι όπως τη σκοτώναμε
το παλιό δικό μας αίμα
με νερό θολώναμε.
Με σηκώσανε να φύγω
βήματα ασήκωτα
Κάτι πήγα να ψελλίσω
μα δεν είπα τίποτα