Οι γέροι στο χωριό μας το ξακουστό
βγήκαν το μεσημέρι στο λιακωτό
πήγανε να μερώσουν τη ζωή
να ξαναγεννηθούνε απ’ την αρχή

και οι μπαξέδες όλοι ανθίσανε
και κοπελάκια πίσω γυρίσανε
μα οι ομορφοκοπέλες ξωμένανε
για κύρη θέλαν μόνο εσένανε


κι αφού τα παραμύθια τα σώσαμε
και μ’ όλες τις αλήθειες τελειώσαμε
ξημέρωμα το λύχνο μου έσβησα
στ’ αστέρια τον καημό μου ανέμισα

Εσύ ήσουνα φευγάτος χρυσαετός
και σε περιβολάκι γαρδένιας γιος
που ο χιονιάς τον λούζει με κρούσταλα
κι ο άνεμος χτυπά τον με κούρταλα

είχα ξωμείνει πίσω και γλάκουνε

κι οι έρωτες για μένα δε γράφουνε
σε κείνο το τετράδιο της ζωής
απού ‘χει μέσα αγάπες να τις χαρείς

κι αφού τα παραμύθια τα σώσαμε

και μ’ όλες τις αλήθειες τελειώσαμε

ξημέρωμα το λύχνο μου έσβησα
στ’ αστέρια τον καημό μου ανέμισα

Αχ να ‘μουνα φευγάτος χρυσαετός
και σε περιβολάκι γαρδένιας γιος

να μ’ έλουζε με κρούσταλα ο χιονιάς
να με χτυπά με κούρταλα ο βοριάς

Α