Απ’ το φεγγίτη της ψυχής μου δραπετεύσανε
τα χρόνια που ’ταν χάρισμα σε σένα

στην άβυσσο πικρής στιγμής χαθήκανε
αγριοπούλια που ’χουν τα φτερά σπασμένα


κοιτάζω στον καθρέφτη να δω θαύματα
ψάχνω την άκρη στης ζωής μαςτο κουβάρι
μα πλημμυρίζει τ’ ακρογιάλι μου με απόνερα
που αφήνει πίσω η ελπίδα σαν μπαρκάρει


των χελιδονιών οι φωλιές καθημερινές αντιστάσεις
στων ερώτων τις πυρκαγιές μονοπάτια για να περάσεις
ο αγέρας κι οι αετοί πλάτη βάζουνε να πετάξεις
της αγάπης το θυμικό τις πικρές στιγμές να ξεχάσεις


στεριώνουνε παιχνίδια τα τραγούδια μου
με νότες και με λόγια σε παζάρι
οι βιολιτζήδες μεθυσμένοι ψαχουλεύουνε
του έρωτα να βρούνε το δοξάρι


οι μελωδίες τους να σιάχνουνε υπόστεγα
οι άστεγες αγάπες μη βραχούνε
απ’ τη βροχή του χρόνου και τα κρίματα
που τιμωρούν και δε σε συγχωρούνε