Μια γκρίζα Κυριακή με μαύρη τη ψυχή
γυρνάω μες στη βροχή κι ο δρόμος όπου πάει.
Κομμένα τα φτερά η μοίρα μου, η κυρά
σε λάσπες και νερά σαν πέτρα με κλωτσάει.

Και μια περαστική και μια περαστική
και μια περαστική τσιγάρο μου ζητάει,
τ’ ανάβει με κοιτάει σκύβει και με φιλάει.

Σπασμένα ελληνικά μα μέσα μου μιλάει,
σέρβικα, αλβανικά ποιος δίνει σημασία.
Φεγγάρι μου κι ευχή στην κρύα μου ψυχή
μια γκρίζα Κυριακή και μου ‘δωσε αξία.

Και μια περαστική και μια περαστική
και μια περαστική τσιγάρο μου ζητάει,
τ’ ανάβει, με κοιτάει, σκύβει και με φιλάει.
Τ’ ανάβει, με κοιτάει
κι η ελπίδα μου γελάει.