Αποβλακωμένος τόσο απ’ το σώμα
που πάσχισα να ενώσω σαν πρωτόπλαστος
μια λύση ανάγκης όπως 5 ευρώ
σε διανυκτερεύον πάρκινγκ
θα σπάσει ο πάγος λέγοντας
τις ιδιαίτερές μας κλίσεις και τη μάρκα
στο γαλάκτωμα για χέρια ή τον όρμο
που το καλοκαίρι επιλέγει για βουτιές
κι άλλα πολλά, να κρύψουμε το αταίριαστο.
Μια βιοδιασπώμενη σακούλα
καμάρι οικολόγων, η στιγμή μας

δεν έχει ο έρωτάς μας μήτε των αυτοκινήτων
τα φτερά
ώστε μια χλομή παρανυχίδα ο φόβος
μια παρανυχίδα που ματώνει συχνά.