Πόσο με βρίσκεις κουρασμένο
σ’ ένα σχεδόν αυτόφωτο πλανήτη.
Δεν έχω το κουράγιο να σου χαϊδέψω τα μαλλιά
ν’ ακολουθήσω ήρεμα και φυσικά
τη φυσική ροή της υπάρξεως.

Ξεφυλλίζεις περιοδικά
χαζεύεις τηλεόραση
αλείφεις το κορμί σου με κρέμες
στεγνώνεις τα μαλλιά.

Και μένα κυλάει στις φλέβες μου ο θάνατος.
Που σου χαρίζει εκ γενετής η κάθε μάνα.

Κατεβαίνω στη θάλασσα
και με βαφτίζουν τα φώτα.
Ανεβαίνω στο βουνό
κι ακολουθεί η φωτεινή ροή
περαστικών ανθρώπων.

Θα φτάσω κάποτε σε μια κρυφή σπηλιά.
Θα σβήσουνε τα φώτα του πλανήτη.
Κι όπως θ’ αστράψει μια λευκή αστραπή
θ’ αναστηθεί το σώμα που μας λείπει.