Χειμώνας. Καιρός να φάμε λίπος
και να δούμε χόκεϊ. Τα κασσιτέρινα πρωινά, ο γάτος,
ένα μαύρο γούνινο λουκάνικο με κίτρινα
χουντίνεια μάτια, πηδάει στο κρεβάτι και προσπαθεί
ν’ ανέβει στο κεφάλι μου. Είναι
ο τρόπος του για να διαπιστώσει αν πέθανα ή όχι.
Αν όχι, θέλει να τον ξύσω· αν ναι,
κάτι θα σκεφτεί. Βολεύεται
στο στέρνο μου, ανασαίνοντας την ανάσα του
από κρεάτινα ρεψίματα και μουχλιασμένους καναπέδες,
γουργουρίζοντας σαν πλύστρα σκάφης. Κάποιος άλλος
κεραμιδόγατος, όχι ακόμα καπόνι, κατουράει την εξώπορτά μας,
κηρύσσοντας πόλεμο. Όλα γίνονται για το σεξ και την επικυριαρχία,
πράγμα που θα μας αποτελειώσει
μακροπρόθεσμα. Μερικοί ιδιοκτήτες γάτων εδώ γύρω
θα πρέπει να κλαδέψουν μερικούς όρχεις. Αν εμείς τα σοφά
ανθρωποειδή διαθέταμε σύνεση, θα κάναμε το ίδιο,
ή θα τρώγαμε τα μικρά μας, όπως οι καρχαρίες.
Αλλά είναι ο έρωτας που μας τσακίζει. Ξανά και
ξανά, Σουτάρει, σκοράρει! και ο λιμός
κουκουβίζει στα στρωσίδια, ενεδρεύοντας στο παλλόμενο
πουπουλένιο πάπλωμα, και ο δείκτης ψυχρότητας χτυπάει
μείον τριάντα τέσσερις, και η μόλυνση αναβλύζει
από τις καμινάδες μας για να μας κρατήσει ζεστούς.
Φεβρουάριος, μήνας της απελπισίας, με μια σουβλισμένη καρδιά στο κέντρο.
Κάνω μαύρες σκέψεις, κι ορέγομαι τηγανητές πατάτες
με μια σταξιά ξίδι.
Γάτε, αρκετά με την άπληστη γκρίνια σου
Και τη μικρή ροζ κωλοτρυπίδα σου.
Φύγε απ’ τα μούτρα μου! Είσαι η ζωτική αρχή,
λίγο-πολύ, γι’ αυτό κανόνισε να δούμε
λίγη αισιοδοξία εδώ πέρα.
Ξεφορτώσου τον θάνατο. Γιόρτασε το αυξάνεσθαι. Κάν’ το άνοιξη.