Ξύπνησα απ’ όνειρο βαθύ ένα πρωί
κι ήμουν το μόνο ον στο γαλαξία
που μιλούσε ακόμη την ελληνική.
Το γκρίζο κέλυφος του γήρατος
σε κάποιο μπαρ του Βερολίνου μ’ είχε βρει
μεθυσμένο ν’ απαγγέλλω
Σαχτούρη, Κάλβο, Εμπεδοκλή...
Γύρω οι θαμώνες με κοιτούσαν
με περιφρόνηση κι αποστροφή.
Κάποια στιγμή άνοιξε απότομα η πόρτα
κι εισήλθε ένα κύμα παγωμένο με ορμή.

Ήταν Δεκέμβρης κι ένα παχύ μαβί
είχε κυκλώσει τους ορίζοντες
από το Τέμπελχοφ ώς την Ανταρκτική.