Με δάκρυα και παράπονο τα μάτια μου γεμίσαν,
το σπίτι μου το πατρικό όταν ξαναντικρίσαν.
Δεν ήταν μέσα σε χωριό, ούτε σε πολιτεία,
παρά βρισκόταν μοναχό, στην εξοχή αγροικία.

Χρόνια περάσανε πολλά για να ξαναγυρίσω
Ένα άγγιγμά μου απαλό, στους τοίχους του ν’ αφήσω.
Και σαν πλησίασα κοντά και ένα βήμα κάνω,
Νιώθω ένα δάκρυ να κυλά στους ώμους μου επάνω.

Συγκίνηση μοναδική στα λόγια δε χωράει,
Τούτη η αγάπη η δυνατή χρόνια πολλά μετράει.
Είχα δώσει υπόσχεση, πίσω πως θα γυρίσω,
Να του κρατήσω συντροφιά, μονάχο μην τα’ αφήσω.

Τα χόρτα γίνανε θεριά για να το προστατέψουν,
Ο χρόνος και η μοναξιά τα κάλλη μην του κλέψουν.
Τα καταφέραν μια χαρά όρθιο να το κρατήσουν,
Τα πονεμένα μάτια μου να το ξαναντικρίσουν
Τα πονεμένα μάτια μου να το ξαναντικρίσουν.