Χρόνια κρατούσαμε αποστάσεις
όχι μόνο σε χώρους κοινόχρηστους. Και σε ιδιωτικούς.
Κυρίως τότε.

Εδώ και καιρό δε μιλούσαμε πια ο ένας στον άλλο.
Ξέχασα λέξεις, όπως: χάδι, φιλί, ειλικρίνεια.

Κάποια στιγμή καλύψαμε το πρόσωπο, όπως κάνουν σε όλον τον κόσμο
οι θλιμμένοι αταίριαστοι, με μάσκες αποξένωσης.

Απαθώς και εξακολουθητικά συνεχίζαμε να επιρρίπτουμε
ευθύνες ο ένας στον άλλον
νίπτοντας τας χείρας μας πολλάκις ημερησίως.

Κι ενώ τηρούσαμε εξωτερικά προσχήματα
για λόγους εσωτερικούς
–που μόνο εμείς γνωρίζαμε

κι ενώ ακολουθούσαμε κατά γράμμα το πρωτόκολλο
της ιαματικής απομακρύνσεως

διηγήθηκα το αφήγημα της περιπτώσεως Μ.Λ.
αλλιώς.

Και όλα άλλαξαν.