Μ’ αρέσει η ήρεμη θάλασσα
που βαθαίνει προοδευτικά.
Να βλέπω καθαρά τον βυθό της
να ξέρω τι με περιμένει.

Εσύ ποτέ δεν έκανες τέτοιες δηλώσεις.
Σε σήκωνε η ταραχή εσένα, σε έτρεφε το μπουρίνι.

Κι όποτε η θάλασσά μας ημέρευε
πετούσες κατά πάνω της βότσαλα πλακέ, βελτιώνοντας
κάθε φορά τη δεξιοτεχνία σου,
πιτσιλούσες με νερό υψηλής περιεκτικότητας σε νάτριο
τα μάτια μου
ώσπου να κοκκινίσουν,
και τότε

με οδηγούσες στα βράχια με τους αχινούς

κι εκεί με άφησες
άμαθη από
θαλασσινά παιχνίδια

να κάνω,
τα, τάχα δικά μου, λάθη.

Έτσι έμαθα να κολυμπώ.