Καθώς η ποίηση τον έρωτα γιορτάζει
γράφει τραγούδια για το φως και ξαγρυπνά
αυτός δεν έμαθε ποτέ του να διαβάζει
μεσ΄ τα σκοτάδια του το μπράτσο του χαράζει
το μαύρο σύμβολο που φίδια ξεγεννά

Μεσ΄ το πρησμένο το μυαλό του δεν χωράνε
Ανώγεια, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κιλκίς,
εκατομμύρια θλιμμένοι περπατάνε
στον ουρανό οι σκοτωμένοι και κοιτάνε
αυτόν που μοιάζει μ΄ ένα λάθος φυσικής

Καθώς ο κόσμος αγαπά και προχωράει
και πολεμάει για το δίκιο διαρκώς
αυτός δεν έμαθε ποτέ να ξεδιψάει
απ΄ την πηγή της ιστορίας που σε πάει
σ΄ έν΄ άλλο κόσμο που ΄ναι πάντα εφικτός

απ΄ την πηγή της ιστορίας που σε πάει
σ΄ έν΄ άλλο κόσμο μεθάει με το φως