Ήρθε το βράδυ ο ντελάλης
με τους ανέμους τους κρυφούς,
κακά μαντάτα να μοιράσει,
κι όλο φωνάζει, τον ακούς;

Σου λέει πατρίδα μου σηκώσου,
από το γλέντι, το πιοτό
βρες τη φωνή σου και φυλάξου
σου μαγειρεύουν φονικό.

Μα συ, αχ μάνα μου καημένη,
δε γροίκισες τους οιωνούς,
ήσουνα άσχημα μπλεγμένη,
συνένοχη ήσουν μ΄ αυτούς.

Αυτούς που τώρα καταριέσαι
λες και δεν έφταιξες ποτέ
που δίνες στο φονιά μαχαίρι
κορμί και νάζι στο χαφιέ.

Τώρα γυρίζει ο ντελάλης,
σκισμένα ρούχα και φωνή
μ' απόγνωση σε καλοπιάνει,
ξύπνα, τελειώνει η γιορτή

Σου λέει, μάνα λογικέψου,
έχεις παιδιά που λαχταρούν
λίγη ζωή που σου χει μείνει
στα δυο σου χέρια να χαρούν.