Ξέρεις ν’ αντέχεις σαν αβύθιστο πλοίο
Ουτοπία σε λένε, γυρνάς μες στο κρύο
Το κρύο της Ιστορίας σου παγώνει τα χνώτα
Ουτοπία, δεν αλλάζεις τη ρότα.

Στις άρρωστες πρωτεύουσες το αύριο ουρλιάζεις
Με βλέμμα σκοτεινό μετράς το σήμερα
Αμίλητη κοπέλα αγριεύεις και αλλάζεις
Θηρίο μυθικό γίνεσαι, γίνεσαι Χίμαιρα.

Το τέρας στις οθόνες, στα μάτια κοιτάζεις
Αμίλητη κοπέλα, σκιά φασματική
Βαθιά από το μέλλον, το μέλλον ετοιμάζεις
Θα αλλάζουν πάντα όλα, γιατί το θέλεις εσύ.

Βουτάω μες στο χρόνο, γυρνάω στο βράδυ εκείνο
Η Ρόζα πεθαίνει στο Βερολίνο
Στα ματωμένα χείλη της διαβάζω το χρησμό
«Ήμουν, είμαι, θα ξαναγίνω»*.