Τα καραβάνια σταματούν,
στα ποταμόπλοια κοιτούν
απορρημένοι,
οι αγριόπαπιες σειρά
να ξεκινούν για το Βορρά
τι να σημαίνει

Θολό απόψε το νερό
κι όσοι διαβάζουν τον καιρό
βλέπουν σημάδια
και οι ψαράδες τί να πουν
όλα μαζί πώς να κοπούν
τα παραγάδια

Αλεξαντριανή μου βάρκα
μη βγεις στου Νείλου τα νερά
μη σου πληγώσουνε τη σάρκα
μαύρα κοχύλια κοφτερά

Ποτέ δεν ήρθα να σου πω
εσένα μόνο αγαπώ

Ο λίβας καίει τα σπαρτά
και τα κεφάλια τα γερτά
πυρώνει η σκέψη
λιώνουν οι βράχοι του Σινά
πως έφυγες στα μακρινά
ποιός να πιστέψει

Μέσα στα χέρια μου κρατώ
τον παιδικό μου το στρατό
το νικημένο
καβαλαραίοι και πεζοί
πήρες το κάστρο τους μαζί
το μαγεμένο

Αλεξαντριανή μου γλάστρα
και ρόδο άλλης εποχής
ποιά μυστικά να κρύβουν τ’ άστρα
και ποιά τα βάθη της ψυχής

Ποτέ δεν ήρθα να σου πω
εσένα μόνον αγαπώ
Στον ύπνο μου παραμιλώ
κι όλο κοντά μου σε καλώ
να σου ζητήσω
κάποιο σου ξόρκι, ένα χρησμό
και το δικό σου χωρισμό
να συνηθίσω

Μέθυσε τ’ άγρια σκυλιά
στου κάτω κόσμου τα σκαλιά
κι έλα μικρό μου
μια νύχτα μες στη σιγαλιά
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά
μες στ’ όνειρό μου

Αλεξαντριανή μου βρύση
λούσε τον Άγνωστο Θεό
το σώμα του να καθαρίσει
απ’ τις πληγές του Φαραώ

Ποτέ δεν ήρθα να σου πω
εσένα μόνον αγαπώ