Και γίναν κατακόκκινα
τα γαριασμένα ασπροκίτρινα σεντόνια του Νοσοκομείου
μικρές καρικατούρες οι σύζυγοι
χαϊδεύανε τα χέρια των σφαγμένων γυναικών
Τώρα
Εκείνη όμως κρύωνε πολύ
και μία Μικρασιάτισσα γριά
της έριξε στα πόδια τον πανάρχαιο μποξά της
και βγήκε από το θάλαμο με σέβας
τότε που στο διάδρομο
ακούστηκε μια μουσική
από νικέλινα εργαλεία
και εμαγιέ λεκάνες
Εκείνη
Τώρα
έβλεπε όνειρα λιβάδια
και παιδιά μικρά
αμέτρητα μικρά παιδιά
και τα κορίτσια ξεχωρίζανε
με μια κόκκινη πληγή ανάμεσα απ’ τα ποδιά τους
έτσι της είπαν

Κι ύστερα έκλαιγε κι έκλαιγε
εις τους αιώνες