Πονάω εκεί
Πού θ’ ακουμπούσε η κάνη του περίστροφου.
Πονάω εκεί που σε σκέφτομαι.
Έναν πόνο παλιό
Που μ’ άφησε ανεπανόρθωτα το κρύο
Μες στο νου μου
Σε κάτι σπίτια
Και κάτι δωμάτια
Με κάτι φίλους
Με γάμους βιαστικούς πνιγμένους
— γατιά πνιγμένα στη θάλασσα.
Κι εγώ να κλαίω για ηδονή
Κι απ’ τη μεγάλη οικογένεια να φεύγω
Να γεννιέμαι κάθε μέρα
’Απ’ την πείνα της καρδιάς μου
Και κάθε απόγευμα πλημμύρα
Π’ ανεβαίνει