Όταν μου τηλεφώνησες υστέρα από μέρες
κι από μακριά
ο Αντρέας πέθαινε
Έλεγα μέσα μου — όσο μιλούσες δηλαδή
πως όλα μετρούν κάθε στιγμή για τελευταία
Γιατί έτσι
Χτυπάει το τηλέφωνο ένα πρωί
κι από το στόμα κάποιου — μπορεί να ’ναι και
άγνωστος
ακούς τη φωνή θαρρείς του ίδιου
έτσι όπως την ήξερες
— εγώ πάντως δεν θα ’μαι
εγώ πάντως δεν θα ’ρθω
Και με τη σκέψη αυτή
κι από το βράχνιασμα του σύρματος
δεν εκατάλαβα κάτι μικρές λεξούλες
κάτι σαν παύσεις
Κάτι στον τόνο της φωνής σου — που μου φάνηκε
ότι μου χάιδευε το στήθος.