Τους τραυμάτισες τους τοίχους του παλιού σπιτιού
Όλο καρφιά
Τη βούλησες την κάμαρα τη ρήμαξες
—Έτσι κι αλλιώς αιμορραγούσε απ’ την πρώτη νύχτα—
Να το κλείσεις καλύτερα
Να το σφαλίσεις
Να ’ναι εγκαταλειμμένο
Να χάσκουν τα παράθυρα μισάνοιχτα
Να μπαινοβγαίνουν άφοβα τα άγρια πουλιά
Να σταματάνε οι περαστικοί σαν να ’ταν στοιχειωμένο
Κι οι άγιοι να τα σπάσουν τα τζάμια τους
Κι εσύ μια βραχνή νύχτα από κλάμα
να σημαδέψεις με το τελευταίο καρφί
μιαν ημερομηνία
και να τραβήξεις επιτέλους το δρόμο σου.