Ποίηση, έχεις πρόσωπο, σάρκα κι οστά.
Ο λόγος σου σαν αχτίδες φωτός εισχωρεί
κάτω απ’ το δέρμα μου.
Φέρεις τη γοητεία της έμπνευσης,
συναρπάζεις σαν δύο χέρια ενωμένα,
σαν δύο ματιές χαμένες σ’ ένα φιλί.
Οι ποιήτριες, κάθε φορά που ρέεις
στις φλέβες τους, έρωτα σε ονομάζουν.
Έχεις παράστημα άντρα ωραίου
κι ένα χαμόγελο πλατύ
να χωράει ο στίχος σαν ξεχειλίζει
στ’ άσπρο χαρτί την ώρα του οίστρου.
Ποίηση, έχεις πρόσωπο.