Ξύπνησα με τις κραυγές
και το κλάμα της μάνας.
Το παράθυρο, ένα πέρασμα
στ’ απέναντι κτίριο, με τα πολλά φώτα
και τις ψυχές των νεκρών να σεργιανίζουν
στο διπλανό εκκλησάκι.

Η δροσιά ανάμεσα στ’ αστέρια
κράτησε τον πόνο μακριά.
Τον ταξίδεψε μ ’ ένα περίεργο τρόπο
λες και ο άνεμος ευλογεί τον θάνατο κάθε φορά.

Οι αντιθέσεις έγιναν σκιές στον κάτασπρο τοίχο,
το φεγγάρι έγειρε στο μπαλκόνι σαν σφαίρα
ανάμεσα στη γη και στο βλέμμα που χάθηκε
απορημένο και νευρικό.

Ήταν μόνο είκοσι πέντε χρόνων.
Ξεψύχησε το πρωί
πριν ο ήλιος ανασάνει ελπίδα.
Μέχρι η βουή της αγάπης να λυτρώσει το άδικο
και η νύχτα να ανασάνει τον στίχο,
να ορμηνέψει τη ζωή στο σκοτάδι.