Μες στις ρωγμές του χρόνου
στάζουν το χθες και το σήμερα.
Γλαφυρές σκιές π’ ανασύρονται
με τα δίχτυα της μνήμης
πότε στην άβυσσο και πότε
στα θέλγητρα τ’ ουρανού.
Χάνονται κάτω απ’ το φως
της σκέψης, καθώς ότι οίδε
κανείς καλείται ζωή.