Η γυναίκα απλώνει την ψυχή της στη γη
σαν ρίζα που τρέφεται μες στους αιώνες.
Σέρνει τους δόλιους και τους τρελλούς
μέχρι τα τρίσβαθα της αγάπης.
Το δίκαιο κάτω απ’ τον ήλιο
το ζυμώνει με χέρια γυμνά, με
συμπόνια κι ένα γέλιο που ξεμένει
κουρασμένο πίσω απ’ τον πόνο.
Το ψήνει στην πρώτη φωτιά που
της δόθηκε πριν τον μύθο.
Ταΐζει τις κόρες της γης,
να προλάβουν να φτάσουν,
ανατέλλοντας μέχρι τη δύση.