Πώς, γιατί, προς τι και ποιος
Ζητάει να μάθει ακριβώς
Αυτός ο εαυτός πάντα απαιτητικός
Μέχρι το τέλος
Ξεχνά και ξανά αναποδογυρνά
Το μίτο μπερδεύει
Στενά και δρόμους με φόβους, σκιές πολεμά
Πάντοτε

Είναι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποια λεπτή, σπασμένη κλωστή μάς ένωνε με όλα εκεί
Εκείνα, τα τόσα, τα σημαντικά -χαμένα στο χρόνο παιδιά-
Μικρά στιγμιότυπα ποιος σας άρπαξε ωκεανός
Κι από το βυθό του αναδύονται αυτές

Οι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί

Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί
Χωρίς εντελώς να χαθεί
Σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει
Το είδωλό του