Παράξενες που είναι οι καρδιές
τη μια χαμογελάν την άλλη κλαίνε
σα γλάροι στ’ ουρανού τις αμμουδιές
που ανοίγουν τα φτερά τους και τα καίνε.

Παράξενος που ήσουνα κι εσύ
όταν αργά κατέβαινες τη σκάλα
τα λόγια σου βιτριόλι και κρασί
μου πότιζαν το αίμα στάλα στάλα.

Παράξενος που είναι ο καιρός
το πέρασμά του ο νους μας δεν το πιάνει
τη μια πετάει σα φίλος τρυφερός
τη μια* κρατάει στο χέρι του δρεπάνι.

Παράξενος που ήσουνα κι εσύ
σα βούρκος ζυμωμένος μ’ άσπρο γάλα
τα λόγια σου βιτριόλι και κρασί
μου πότιζαν το αίμα στάλα στάλα.

Παράξενος που ήσουνα κι εσύ
όταν αργά κατέβαινες τη σκάλα…