Τα σκυλιά βαρέθηκα
και τους ωροσκόπους
με τον κόσμο δέθηκα
και με τους ανθρώπους
και μια μέρα βρέθηκα
σε καινούργιους τόπους.

Στο Βαλτεσινίκο
γνώρισα το Νίκο
του ’πα σου ανήκω
κι έγινε σεισμός.
Έτσι μια Τετάρτη
στις αρχές του Μάρτη
πήγαμε στη Σπάρτη
κι έσφιξε ο δεσμός.

Ήσυχα και φρόνιμα
πέρασε η βδομάδα
μα ’ρθε τηλεφώνημα
κάπου απ’ την Ελλάδα
που ’λεγε τα μόνιμα
ρίχ’ τα στον Καιάδα.

Τότε σε μια Χόντα
γνώρισα το Νώντα
πέταξα μια σπόντα
είπε μου κολλάς.

Ήπιαμε δυο ούζα
μου ’κανε μια σούζα
του ’γινα βεντούζα
μου ’γινε μπελάς.

Άλλο δεν προχώρησα
κι έχασα μια νίκη
μα ’χα κρύψει δεύτερο
άσο στο μανίκι
κι έτσι ανηφόρισα
στη Θεσσαλονίκη.

Στο Καραμπουρνάκι
γνώρισα το Μάκη
που ’κανε καμάκι
σε μικρά παιδιά.
Όμως τέτοιοι τύποι
σαν καμπάνας χτύποι
κουβαλάνε λύπη
μέσα στην καρδιά.

Τη ζωή σιχτίρισα
κι όλους τους ανθρώπους
γεια χαρά ψιθύρισα
στους καινούργιους τόπους
στα σκυλιά μου γύρισα
και στους ωροσκόπους.