Την ώρα που ξημέρωνε κοντά στη Δαμασκό
αντάμωσα στο δρόμο μου παράξενο βοσκό.
Τα δέντρα είχε πρόβατα τα φύλλα είχε αρνιά
δεν ήτανε στα μέτρα σου ανήμπορη γενιά.
Δεν ήτανε στα μέτρα σου
σάπια γενιά.

Ποιος να ’ναι είπα μέσα μου κι απόκριση καμιά.
Μα κάποιο φως απόκοσμο εκεί στην ερημιά
με πήγε σ’ αμαρτήματα και κρίματα παλιά:
τον κοίταξα με κοίταξε δε βγάλαμε μιλιά.
Τον κοίταξα με κοίταξε
κι ούτε μιλιά.

Μονάχα σαν ξεκίνησα ν’ ανέβω στο βουνό
εκείνος με τα μάτια του βαθιά στον ουρανό
εσήκωσε το χέρι του και μέσα απ’ την καρδιά
μου είπε χαιρετίσματα στ’ αγέννητα παιδιά.
Μου είπε χαιρετίσματα
για σας παιδιά.