Μες το άδειο σπίτι ψάχνω λίγο φως
κι από το φεγγίτη βγαίνω μοναχός
κι όλο τριγυρνάω σα βαριά σκιά
μέσα μου να σβήσω τη πολλή φωτιά.

Μια σκοτεινή φυλακή ο κόσμος
μάτια σβηστά
τα πιο βαθιά σ’ αγαπώ ακούω
ψιθυριστά.

Σα δραπέτης ξένος μες τη γειτονιά
στα μαλλιά σου απάνω λύνω τα σκοινιά
ν’ αρμενίσω λίγο στο υγρό φιλί
κι ας με βρει χαμένο η ανατολή.