Εγώ μεγάλωσα με Μαύρα Παραμύθια
που πάντα είχανε στο τέλος το κακό,
πάντα θυμάμαι ένα δράκο να νικάει,
σ'ότι κι αν έκανα και ένιωθα καλό.

Από παιδί παίζω κρυφτό με τον καημό μου,
πάντα κρυβόμουνα σε λάθος αγκαλιές,
και η ψυχή μου που δεν έφταιγε ποτέ της,
αιμοραγεί ακόμα από το χτες.

Ψυχή μου άγριο θεριό,μα έχεις δακρύσει
σε ένα χάδι και ένα "σ'αγαπώ",
άγνωστος δρόμος της ζωής το παραμύθι,
μα έχω τόση ανάγκη να το πω.

Πάντα θυμάμαι σένα δράκο να μιλάω,
κι αυτός μου μάθαινε να κλαίω σιωπηλά,
είχα ψυχή που δεν την άγγιζαν τα λόγια
κι έμαθε δίπλα σου γι' αγάπη να μιλά.

Κι ήρθες εσύ σαν ένα όνειρο μεγάλο,
να μου χαρίσεις γέλια παιδικά.
κι εδά γλακώ μέσα στον κήπο της καρδιάς σου,
και σκω στα γέλια τόσο δυνατά.

Ψυχή μου που δε γνώρισες αγάπη,
κι έζησες άσχημες και δύσκολες στιγμές,
μέσα σε αγκαλιά απάνεμη σ'αφήνω,
κι από του έρωτα το μπρούσκο τώρα πιες."