Πέφτουν κομμάτια απ το σπίτι μας γνωστά
η εποχή θυμίζει μαύρη καλημέρα
και αδελφώνει μες στα μάτια μας μπροστά
όλη η γη σε μια παράξενη βεγγέρα


Στο φιλντισένιο μου τασάκι
κρυμμένοι στίχοι και ζορμπάδες
φυσάνε μέσα του οι δράκοι
κι οι καπνισμένες μας αράδες


Τώρα στα διπλανά μπαλκόνια έχει φως
και οι πλατείες είναι άδειες θυγατέρες
Τώρα ανταμώνει και η τέχνη μας αλλιώς
στις λανθασμένες τις ανθρώπινες τις μέρες