Άφησε μπογιές, τελάρα και τη βαριά σκιά του
στον ίδιο χώρο εκείνη χρόνια τώρα δοκιμάζει με τα χρώματα
τις γλώσσες μιας ενδόμυχης Βαβέλ
αναρωτιέται με ασύμμετρες γραμμές: τελικά η Πηνελόπη
κίνησε τα νήματα της εξόντωσης των μνηστήρων
incognito στη βούληση του αγαπημένου
αποδίδοντας την έμπνευση στο νυχτερινό φάσμα;

Να σβήσει τη σκιά
αναστροφές διαστημάτων βαδίζοντας
μηχανεύεται τη λύση
στον άδειο καμβά χρώματα ριγμένα αποσπασματικά
θυμός γκρίζος, κυανός, μέλας
χαραγματιές του πορφυρού βρίσκουν
δρόμους ελικοειδείς για να περάσουν
σπαζοκεφαλιές της αρμονίας
μέσα από το οικείο το ανέλπιστο.

Μήπως το όνειρό της συνάντησε πράγματι εκείνο του Οδυσσέα
ή ενύπνια έπλεξαν τη μηχανή
ερήμην του πολυμήχανου και της δαιμόνιας υφάντρας;

Αντιχρονισμοί
λύσεις αινιγματικές μετεωρίζουν το θέμα
με τα πινέλα της πυροβολεί τη μοίρα
ακανόνιστα σχήματα
ρέοντα αποτυπώματα χρωμάτων
θάβει τον δικό της δήμιο
με το ίδιο πινέλο τον ξεθάβει
αμήχανη στο λευκό καμβά.

μέχρι το άγνωστο βαθύ
να ρίξει πέτρα στη σκεπή
αθιβολής ανατροπή
όπως αλλάζει η εποχή
σημείο πάλι
μηδέν

Το παιδικό τρενάκι έφτασε σε μια νέα πόλη
η μικρή τρέχει στην άδεια πλατεία
να πετάξει τον ήλιο χαρταετό
παίζει κρυφτό με τη σκιά της στις αψίδες.

Παλιό βαγόνι αποθήκη ταξιδιών
αποσκευές ανέγγιχτες
πρόθυμες κάποτε για αναχώρηση
από την ετυμηγορία του χρόνου ατελέσφορη.
Η γυναίκα με το λευκό φόρεμα
σε αντίστιξη με το σκιερό της είδωλο
μοιάζει τελετουργικά κάτι ν’ αποχαιρετά:
ευσεβείς πόθους, εις εαυτόν εντολές, κρυστάλλους ενοχές.

Το παιδί πλησιάζει. Ακούει μελωδικά ακατανόητα λόγια
συνόδευαν χθες το βράδυ παραδόξως τον ύπνο του
της προσφέρει αντίδωρο ένα μεγάλο ρολόι
τιμόνι για το επόμενο ταξίδι

κλεψύδρα χαρμολύπης.

.