Από το πλοίο αχνοφέγγει του νησιού το περίγραμμα
παίρνω πάλι το δρόμο και την αναζητώ
θα’ χει –λέω- μεγαλώσει
θα σε κοιτάζει τώρα με το δικό της πρόσωπο

χάθηκε μέσα σε ρόλους αλλότριους
μιλούσε με τα λόγια των άλλων
ο χρόνος την τύλιξε σε ένα προστατευτικό μανδύα
την άφησε απέξω από κάθε εξουσίας τα διακυβεύματα
η ιστορία δεν την περιέχει

του ξέφυγα
πέταξα το χρυσό στεφάνι του
κι έφυγα κρυφά μια νύχτα για τούτο το νησί
ένας μύστης του φωτός μου έδειξε το δρόμο

εγώ η ιέρεια των αρχαίων καιρών
ελεύθερη από τα δικά του θεϊκά προστάγματα
ανάβω τις νύχτες τα ταπεινά καντήλια της Παντοχαράς

ο χρόνος απ’ την αρμύρα ξεθώριασε
το φως πέφτει στοργικά
πάνω στις μορφές των ανθρώπων
αραχνοΰφαντο το βλέμμα της
διαπερνά την πύλη των ονείρων
διακρίνει τις αντιστάσεις
τις λεπτοφυείς αποχρώσεις της απουσίας
κι εγώ μια κατασκευή από θραύσματα
παλαιάς ληκύθου στην τέφρα της σιωπής
περιπλανιέμαι στο νησί
ο ρυθμός του κύματος
ο ρυθμός της ζωής μας

«θρήνησε, μόνο αν χάσεις τη θάλασσα»

Αντάμωσα προς στιγμήν την Αριάδνη
παιδούλα στα έρημα καλντερίμια του νησιού
ξερολιθιές, ελιές και σκίνα
στη σαγήνη του λυκόφωτος παραδομένα
εκείνη ατάραχη
«μέσα από δω είναι το μονοπάτι που αναζητάτε
της συμφιλίωσης
το δικό σας μονοπάτι»

Το βλέμμα μου μετρά τα σπίτια
τη γεωμετρία του χώρου καταγράφει η ψυχή
αναγνωρίζει

φυσάει δυνατά
μια δύναμη από το σώμα
με ταξιδεύει

«ξέχασες το τετράδιο και το μολύβι σου»

χώμα οι λέξεις
κοχύλια σπασμένα βότσαλα της αρμύρας