Ανεμόεσσες ελιές κλαίουσες καρτερικές
μια μεγάλη σκάλα από ξερολιθιές
οδηγεί στη Δευτέρα Παρουσία
δυο ανεμόμυλοι στην κορυφή της
ολόγυρα το κόκκινο και το πράσινο των σκίνων
οι τρίλιες των πουλιών
το αγριεμένο κύμα

τραχιά ξύλινη πόρτα
εφτασφράγιστη
και της φωνής σου ο αντίλαλος
απαγγέλλει πεθυμιές
ερμητικές κι ανέγνωρες

«μην ακυρώνεις τη χαρά»

η παραζάλη ο πόθος
να διαβάσεις τη γλώσσα του βυθού
την προφητεία της μεταμόρφωσης
το φωτεινό δίχτυ απλωμένο
μια αγκαλιά γεμάτη μυστικά ψιθυρίσματα

σε καλούν, την εξορία σου θρηνούν
άφησε ν’ αναπαύεται η μάνητα του χρόνου
ζύμωσε με χώμα τα λόγια της καρδιάς

η αδιατάρακτη αιώνια γαλήνη
ξόρκι για των παθών τις θύελλες
θα καταργήσει το μυστήριο του κόσμου
μια παγερή ακινησία
θάνατος της σχέσης του θεού με τον άνθρωπο

«ό,τι αρνήθηκες να δεις, κοίταξέ το»

τα ξεραμένα χόρτα ιερουργούν
στις μελωδίες του ανέμου
επανέρχονται της νοσταλγίας σου
οι εικόνες μία-μία
-το κάστρο, δεν άντεξες ν’ ακούσεις τα μυστικά του
ραγίζει σιωπηλό κι αγέρωχο
το σπίτι βυθίστηκε στου ύπνου τα άχρονα τοπία
και το σκυλί μάταια περιμένει την επιστροφή σου-

ό,τι δεν άφησες ν’ αληθέψει
με το πείσμα του άγραφου πόθου σε κυκλώνει
γυρεύει το αγριεμένο χάδι
το νήμα της ανάστασης
να λύσει τη φωνή σου
ο περίτεχνος ιστός του φόβου πυκνώνει
να σε κρατήσει εκεί για πάντα

μη χαθείς πάλι μες στο λαβύρινθο
ο χάρτης σου –το ίδιο κι ο δικός μου-είναι τούτο το νησί
θάρρος, το κουβάρι να ξετυλίξεις μέσα σου
χωρίς να κρίνεις