Δυο σύννεφα φτερά
από την πένα παλιού δημιουργού
καταγράφουν στα ουράνια τις σκέψεις μας

ψηλά στο Κάστρο
ερημιά και περήφανος αγέρας
χρώματα και σκιές
το πράσινο τόξο του ήλιου
δεσπόζει στον ορίζοντα
καταπίνει τις προσευχές μας

δίπλα μας βράχια απόκρημνα
γκρεμνά αδιάβατα
στην κόψη της στιγμής
ο αγέρας επιμένει
υπενθυμίζει βασανιστικά
την ευθύνη
του

Είμαι

ναι, εγώ είμαι
για όποιον τολμά να εισέλθει
στο δικό του μυητικό ναό
στη δική του άβυσσο
τον πεπτωκότα, τον ταπεινό υπηρέτη της πλάνης
τον εξόριστο του έρωτα
τον αποσυνάγωγο δημιουργό
τον απόκληρο του κόσμου τούτου

Είμαι

ναι, εγώ είμαι
την ίδια στιγμή
μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες

Φτάνουμε
στο γήινο ιερό της Παντοχαράς
να’ ρχεται η ψυχή του ποιητή
να απολαμβάνει δειλινό
κι επίγειο παράδεισο

κάπου εδώ βρίσκεται το σπίτι της θαρρώ
μαζεύεται προς στιγμήν όταν οι καταιγίδες των ανθρώπων
συντρίβουν της χαράς τα παραπετάσματα

μετά πάλι κατηφορίζει τα κακοτράχαλα σκαλιά
με του ουρανού τη δύναμη
και της γης την αλάνθαστη σοφία
επιστρέφει ακαταπόνητη, μαχητική
στο πεδίο βολής του καθημερινού βίου

«Αριδήλη, σπονδή στο ναυάγιο του φόβου»

μόλις νυχτώσει ο γαλαξίας φανερώνει
την ουράνια οδό
καθρέφτη του γήινου δρόμου
ο ίδιος δρόμος μέσα σου

τα δέντρα εγκυμονούν τα δώρα τους
η ζωή αποκρίνεται με σεβασμό
στο λιοπύρι της καρδιάς
στο θρίαμβο της αληθινής ανάγκης

θα την ανταμώσω
να δω στο βλέμμα της
την αστραπή του απρόσιτου
η μνήμη να γυρίσει στο άχρονο τοπίο
του έρωτα και της δημιουργίας
να πάρει γι’ άλλη μια φορά απ’ την αρχή τον κόσμο.