Ζωγραφίζει τα φτερά του αγγέλου
φύλλα του δέντρου των ευχών
πετούν πάνω απ’ τη θάλασσα

διανύουμε χιλιόμετρα επίγειου χρόνου
στην υπηρεσία του ασήμαντου
μέσα στο θόρυβο διώκτη τύραννο
της εύγλωττης σιωπής
δεν την ακούμε με πόση δύναμη
ξεφλουδίζει την άβυσσο
καθώς υπαγορεύει
όσα η γλώσσα ομιλεί

η άνοδος στη στενή σκάλα
ο τρόμος της ευτυχίας
ράγισαν το όργανο του λόγου

πίσω από το σαθρό κάλυμμα
του οργανωμένου κόσμου
άβυσσος το μη-νόημα
πίσω από το νόημα

τα μάγια πιάνουν αν τα πιστεύεις
η φαρμακεύτρα κι η φαρμακολύτρια
εσύ

ανθρώπινη η φωνή σου τώρα πια
τραγουδά τη μνήμη των ζωντανών πλασμάτων
της άγρυπνης λαχτάρας τα βάσανα φυλλομετρά

η σκληρότητα η ακαμψία
ο εν ζωή θάνατος
δεινός ο άνθρωπος
ποτέ ο θεός
στον καινούριο αιώνα
διφυής κι αμετανόητος ετοιμάζει
πάλι της ζωής του τα ερείπια

το νερό ακούει
το κλαδάκι από το δέντρο των ευχών
μέσα σου μεγαλώνει
θαλπωρή γεμάτο το ρεύμα της ζωής μάχεται
της δυαδικότητας τα εμπόδια

Ο φόβος αγαπά
Το κρυφτό με τη σκιά μας
Ποιεί τα λόγια του έρωτα
αγίασμα λευκού φωτός

υμνωδείς τον πρίγκιπα
της φαντασίας τον καρπό πενθείς
η ζωή του ασφαλής
μες στις παγίδες της επίπλαστης ευτυχίας
στην προκυμαία του ύπνου
μικρές αποδράσεις ψευδαισθήσεων
της ερωτομανούς ψυχής του

εσύ στις δονήσεις της γης
δοκιμάζεις τα βήματά σου