Λάτρευα πάντα τους γκρεμούς
τις αστραπές, τους κεραυνούς
και τώρα εσένα...
που σημαδεύεις και χτυπάς
και τις καλές στιγμές σκορπάς,
μαζί και μένα...

Μαχαίρι είσαι μα και φως
ευλογημένος πυρετός,
πόρτα που ανοίγω...
και δε με νοιάζει που ξεχνάς
και τη ζωή μου σπαταλάς,
σ’ αυτό το... λίγο...

Αυτό το λίγο θέλω εγώ,
που 'χει νερό αθάνατο,
σε κάθε επίθεσή του...
Αυτό το λίγο θέλω εγώ,
πού’ χει γκρεμό και θάνατο
και την ανάστασή του...

Κι αν είσ’ ο ένοχος εσύ
στην τελευταία τη σκηνή,
εγώ πεθαίνω και να σου πω πως σ’ αγαπώ
κι ας κουβαλώ βαρύ σταυρό,
δεν προλαβαίνω...

Πάντα τα λόγια σου μετράς
το... παραπάνω το πετάς,
για το... καλό μου...
μα σε κρατώ σαν θησαυρό
κι ας είσαι αυτό που δεν μπορώ,
να 'χω δικό μου...