Θα 'σαι για πάντα μακρινό, νοσταλγικό φιλί,
που να κρατήσουν δεν μπορούν τα παιδικά μου χείλη
Τόσο γλυκό, τόσο ζεστό και δροσερό μαζί,
σαν την αυγή, το πρωινό, πριν ο ήλιος ανατείλει

Θα 'σαι για πάντα διάφανο γλυκόπιοτο κρασί,
καρπός χρυσός που γέννησε του ήλιου το σεργιάνι,
διαμάντι υγρό που θα κερνούν στα δείπνα τους οι θεοί
κι η γλύκα σου τις θέαινες να σε φθονούν θα κάνει

Θα 'σαι για πάντα αστροφεγγιά σε ξάστερο ουρανό,
σελήνης ασημόφωτο που χύνεται στην πλάση,
και η πνοή σου άρωμα από άγριο γιασεμί,
ζωής χυμός που ο θνητός δε θέλει να χορτάσει

Θα 'σαι για πάντα μια εκδρομή σε μέρη μακρινά,
πολύχρωμο κι εξωτικό σ' άγνωστη γη ταξίδι,
μυστήρια ακτή, κόλπος κρυφός κι ονείρου απανεμιά,
λίθος μονάκριβος σε φιλντισένιο δαχτυλίδι

Κι όταν για πάντα θα χαθείς για μένα απ' τη ματιά,
όπως το κύμα βιάζεται στην αμμουδιά να σβήσει,
θα πάρω από αγιόκλημα βαθιά ανασεμιά
Με σένα ευθύς το βλέμμα μου και πάλι να γεμίσει