Είπες θα έμενες πλάι μου μέχρι να ξεφτίσει το άσχημο όνειρο
Είπες με σιγουριά πως θα φτάσουμε σώοι στην άλλη μεριά
Είπες πως τίποτα δεν θα μπορούσε να μας χωρίσει
Πως θα πετούσαμε πάνω από την πόλη σαν σύννεφα
Μα κάπου χαθήκαμε, στο τέλος η πόλη μας νίκησε
Με κομμένα φτερά σέρνομαι στα ίδια στενά
Έσβησες, χάθηκες, δεν είσαι πουθενά

Δεν ανοίγω πια το παράθυρό μου,
οι αναμνήσεις μας το λερώνουν
Οι αναμνήσεις μας που φουντώνουν
και καταπίνουν τον ήλιο
Τουλάχιστον εκδικηθήκαμε την πόλη,
της σβήσαμε τον ορίζοντα
την καταδικάσαμε σ’ ένα ατέλειωτο βράδυ
που γεννήθηκε
απ’ το δικό μας σκοτάδι

'Ισως πίσω από το μαύρο να καίει κάπου ακόμα
η επιθυμία των γυμνών μας κορμιών
η ανάγκη αυτή που μας χώρισε
το πάθος για το κορμί, το πάθος για τη ζωή,
το πάθος για λίγο ακόμη για παραπάνω για πιο πολύ.
Φοβόμασταν από την αρχή πως σαν τον εφιάλτη της πόλης
και 'μείς θα ξεφτίζαμε.

Κι εκεί στην υπόγεια διάβαση που φιληθήκαμε
Επαναστατήσαμε μπροστά από τοίχους βαμμένους με σπρέϊ
Επαναστατήσαμε κόντρα σε κούφια συνθήματα
Μα όταν βγήκαμε στην επιφάνεια έβρεχε
Και το νερό έπνιξε τις ελπίδες μας
Τώρα δεν είσαι πουθενά
βρέχει ακόμα πιο δυνατά
Τώρα φοβάμαι όταν πέφτει το βράδυ
Απέμεινε μόνο να με τυλίγει
Το δικό μας σκοτάδι