Πριν πάψει πια
να είναι λαμπερός
θα τεμαχίσει εγκαίρως
την άθικτη λαμπρότητα.
Κανείς απ’ τους μνηστήρες του
δεν θα τον γνωρίσει
και έτσι πρόθυμα θα καταπιούν
τη λάμψη που του κόστισε.
Θα φωτιστεί ο ουρανίσκος τους
και το χαμόγελό τους
με ικανοποίηση θα τον κοιτούν
για το σπουδαίο γεύμα
ανυποψίαστοι της προσφοράς
με εύλογη αιτία.
Εκείνος, ελεύθερος και ζοφερός
χωρίς ανάγκη ενδύματος
ή άλλης πρώτης ύλης
θα αφήσει πίσω για επιδόρπιο
μονάχα μια κουβέντα:
«Για το ταξίδι
υπήρξα Οδυσσέας
με τόλμη Πηνελόπης».