Σε μυθικές νύχτες
περιστασιακών αναστάσεων
ατενίζω το διάστιχτο
απ’ άστρα σώμα σου.

Κατακερματίζομαι στην Αχερουσία
φωνή μου πέτρινη!

Σπύρο πού είσαι;