Άραξα στο μπαλκόνι μου κι έβλεπα τους ανθρώπους
Να περιμένουν στην ουρά για να πληρώσουν τόκους
Κι έξω από την τράπεζα με μάσκες χειρουργείου
Να ζητιανεύουν σύνταξη με γεύση παραθείου

Συγχύστηκα και πήγα στον ακάλυπτο
Κι έπινα τσάι με ευκάλυπτο
Συγχύστηκα για μια φορά ακόμα
Θέλω ιδιαιτέρα νοσοκόμα…

Άρπαξα την κιθάρα μου να παίξω ένα τραγούδι
Μα το μυαλό μου κόλλησε και στο λαιμό μου χνούδι
Μ’ έπνιξε το παράπονο, πήρα την καραμπίνα
Δεν θα ξεχάσω φίλε μου ποτέ την καραντίνα.