Εμείς οι πλάνοι οι Μποέμ οι κουρασμένοι
Στον ύμνο και στο θρήνο ταιριαστοί,
Ροδόλφοι με Μυζέττες αρμοσμένοι,
Πάντα στα δίχτυα ερώτων οι πιαστοί.

Γέλιο η ζωή μας πρόσκαιρο, με δάκρυ
Μαύρο κι αδρό, πικρό κι αληθινό,
Πότε στο φως, κατάστεροι, στην άκρη,
Ξάφνου με μιας πολύκαιρα σβηστό.

Πότε η φουρτούνα στον αφρό μας βγάζει
Πότε η μπουνάτσα μας αποκυλά,
Πότε ξυπνά η ορμή μας κι οργιάζει,
Και πότε μας κοιμά η φυρονεριά.

Κάποτε μας κλωσά πιτσούνια η Δόξα,
Κι άλλοτε πέφτουμε χωρίς φτερά,
Χτες ύψωναν για μας αψίδων τόξα,
Μα σήμερα τα πήραν τα νερά

Κι όμως όταν το πάθος μας φλογίζει
Λίγοι να ξέρουν θέλουμε το πώς,
Το πόσο, το γιατί κι ό,τι μας σχίζει
Τα φυλλοκάρδια, πόνος μαστροπός.

Μα τότε ζούμε κι η Δημιουργία,
Είν’ ένας θρίαμβος, κάτι ρητό,
Αυτή με τον καρπό η ραδιουργία,
μας ρίχνει και μας κάνει σερπετό.

Ζωή, βασάνισμα, κατάντια, θρήνος,
Πάνε μαζί στους κύκλους μας – οϊμέ –
Κι ενώ η χαρά, δράκος ωραίος κι εκείνος,
Τσούπα-κοπέλα, ορμήε παραδαρμέ,

Καημέ της γέννησης, οργή, βλαστήμια,
Έρχετ’ η ώρα που όλα θα χαθούν,
Ταίδια παιδιά σου να θωρείς συντρίμμια
Τα ρόδα σου να ιδείς να μαραθούν.

Βάζο που στόλισε η στοργή των ξένων,
Των στοργικών, αγνώστων προστατών,
Με θεία προσήλωση, με φρόντισμαθλιμμένον,
Βουβό, χριστιανικό, θείων πιστών.

Αλτρουισμένον μόνο από Σένα,
Συμπάθεια ευγενών, πονετικών,
Που η δεξιά δεν ξέρει τρισθλιμμένα,
Τι κάνει η αριστερά των στοργικών.

Τι θείο ποιεί ευεργέτημα στον κρίνον,
Που τον γελάσαν αγαθά να ζει,
Κι αυτός που θέλει τάχα να ΄ναι ο Κρίνων
Ήταν με τους καλούς, κακός μαζί.