Αχ, όλοι εσείς, δεν ενιώσατε μοίρα,
Γιατί αίσθηση έχετε αργή,
Ερουφήσατε μόνο τα μύρα,
Σ’ ανθοδόχη που χάρισε η γη.

Δεν ενιώσατε του λυπημένου
Τη στιγμή, το μεγάλο παλμό,
Του σκληρά και βαριά γοητευμένου,
Τον βαθύ και πικρό κλονισμό.

Του αυτοκτόνου την κίνησην, ίσια,
Που πετάει σαν οκνός τη ζωή,
Που βαδίζει προς τα κυπαρίσσια,
Μ’ ευθυτένεια κι όλος αλκή.