Θυμήθηκα το σκοτεινό το βλέμμα σου
της μοναξιάς το σκουριασμένο στέμμα σου
κι είπα ν’ αφήσω τα παλιά
να μη θυμάμαι πιά

και μεσ’ τον ύπνο ήρθες και με γλύκανες
μα πάλι έφυγες και ξανά πίκρανες
τη νύχτα μου και τη ζωή
την άγονη σιωπή

όλα τα μέσα μου ανείπωτα
και το κορμί μου ένα τίποτα
το χέρι της καρδιάς δειλό
δε σου τηλεφωνώ

φοβήθηκα τη δύναμη του έρωτα
κ’ οι ενοχές θηρία αξημέρωτα
ορμάνε πάνω στη ψυχή
δε φτάνει μιάν ευχή