Πιάνουμε μια κουβέντα — κόβεται στη μέση.

Πάμε να χτίσουμε έναν τοίχο — δε μας αφήνουν να τελειώσουμε.

Και το τραγούδι μας κομμένο.

Όλα τ’ αποτελειώνει ό ορίζοντας.



Πάνω απ’ τα αντίσκηνα περνάνε τα μπουλούκια των άστρων

κάποτε κουρασμένα, κάποτε πικραμένα, ωστόσο σίγουρα

για το δρόμο τους, για το δρόμο μας.



Κι ή μέρα, ακόμα κι ή πιο άδικη, σου αφήνει στην τσέπη

μιαν ασπρογάλαζη σημαιούλα απ’ τη γιορτή της θάλασσας,

σου αφήνει στο στόμα μια γουλιά ξάστερο αγέρα,

σου αφήνει στα μάτια το ευχαριστώ δυό ματιών

πού κοίταξαν μαζί σου την ίδια πέτρα,

πού μοιράστηκαν δίκαια τον ίδιο πόνο, το ίδιο σύγνεφο, τον ίδιον ίσκιο.

Όλα τα μοιραστήκαμε, σύντροφοι,

το ψωμί, το νερό, το τσιγάρο, τον καημό, την ελπίδα

τώρα μπορούμε να ζήσουμε ή να πεθάνουμε

απλά κι όμορφα — πολύ όμορφα —

σα ν’ ανοίγουμε μια πόρτα το πρωί

και να λέμε καλημέρα στον ήλιο και στον κόσμο.