Καλημέρα, αγαπημένη πολιτεία. Καλημέρα.



Μέσα στη συγνεφιά του κόσμου ένα πράσινο φύλλο

κι ένα άλλο

κι ένα άλλο

χιλιάδες φύλλα σπαθίζουν τη σκιά

φέγγοντας τα όνειρα των πεινασμένων

ζητωκραυγάοντας τη ζωή μπροστά στα κάγκελα.

Εμπρός. Εμπρός.



Η άνοιξη με τα μαλλιά της μουσκεμένα

με τα γυμνά της πόδια μες στη λάσπη

ανοίγει δρόμο ανάμεσα στους σκοτωμένους

αναμερίζει με τα δυο της χέρια τη βροχή

σα ν’ ανοίγει δυό φαρδιά παντζούρια στο πρωϊ του κόσμου.

Εμπρός, εμπρός, εμπρός.

Όλα τα δέντρα πρασινίζουνε μες στων αγωνιστών τα μάτια.

Εμπρός. Τα βήματα της ζωής αναρίθμητα. Εν-δυο,εν-δυο-εν-δυο.



Α, πολιτεία ανυπόταχτη,

πάντα στην ώρα σου στο συνωμοτικό ραντεβού των μεγάλων στιγμών

εκεί στην αυστηρή γωνιά της ιστορίας

όπου οι λαοί σφίγγουν τα χέρια στο δοσμένο όρκο τους-πάντα στην ώρα σου.



Η πολιτεία μας είναι δώ.

Είναι παντού η πολιτεία μας.

Κουρελιασμένα πρόσωπα

ένα καταφαγωμένο χαμόγελο

_τα βράδια τους είδαμε ορθούς

μπροστά στο γκρεμισμένο κατώφλι τους

ν’ αποστηθίζουν τους αιώνες. Μες στη φωνή τους ανασαίνει η πολιτεία μας.



Μια νέα κοπέλα καταμόναχη στο λαϊκό ζαχαροπλαστείο

δαγκώνει βουβά το μαντήλι της

μην ταπεινώσει τον κόσμο με την πείνα της.

Μες στο μαντήλι της είναι διπλωμένη η πολιτεία μας.



Έξω απ’ τη μάντρα του μηχανοστάσιου οι εργάτες καθισμένοι στο χώμα,

στα γόνατα τους μια φαντή πετσέτα με γαλάζια καρώ

_τρώνε το μεσημεριανό τους.

Σκυφτοί οι εργάτες με τα μάτια τους χαμηλωμένα

για να κοιτάζουνε μακριά. Σε τούτη τη καρώ σημαία λάμπουν σχεδιασμένα

όλα τα τετράγωνα της πολιτείας μας και των ονείρων μας.



Κάτου απ’ το Υπουργείο της Εργασίας οι απεργοί.

Ψωμί. Ψωμί. Η φωνή τους σπρώχνει τα πλευρά των τοίχων_

φαρδαίνει η πολιτεία μας.

Λαός συγκεντρωμένος την πλατεία της Ομόνοιας.

Ειρήνη. Ειρήνη. Το εμβατήριο. Εμπρός.

Ένα δάσος χέρια. Ένας στόλος χέρια.

Ψηλά η σημαία της πολιτείας μας. Ψηλά.

Η πολιτεία ανεβαίνει στο φως σαν υποβρύχιο.

Ο ήλιος λάμπει στους ώμους της.

Κανένας δεν πεθαίνει εδώ πέρα.

Τραγουδήστε τη πολιτεία μας. Τραγουδήστε την.

Πάντα στην ώρα της. Πάντα στην ώρα μας. Τραγουδήστε.

Παρών. Παρών. Παρών.



Φτωχές γειτόνισσες με μεγάλα ψαλίδια

κόβουν τα σύγνεφα στ’ αχνάρι ενός παγκόσμιου γέλιου. Το εμβατήριο πλησιάζει.

Δεν έχουν καιρό πια να κλάψουν.

Κ’ οι σκοτωμένοι μας δεν έχουν καιρό να πεθάνουν_

δένουνε βιαστικά με τ’ όνειρο τη λαβωματιά τους

και παίρνουνε θέση στο χαράκωμα. Παρών. Παρών. Παρών.

Ένας ανεμίζει το κομμένο του πόδι,

άλλος πυροβολεί απ’ την πολεμίστρα της πληγής του_

αυτός του λείπουν και τα χέρια και τα πόδια_

πιάνεται με τα δόντια του απ’ τον κρίκο του ήλιου. Παρών.



Τραγουδήστε την πολιτεία μας. Τραγουδήστε την_ακόμα

τούτη την άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι_

Τούτο το καλοκαίρι είναι τραχύ κ είναι όμορφο

περιδιαβάζοντας όξω απ’ τα υφαντουργεία και τις φάμπρικες

μοιράζοντας τις προκηρύξεις του ήλιου. Τούτο το καλακαίρι σαν τον μαραγκό

κρατάει στα χέρια ένα μεγάλο ξύλινο μέτρο

με τους πόντους χαραγμένους καθαρά απ’ το νύχι της ελπίδας

να μετράει το μπόι των παιδιών που μεγαλώνει

να μετράει την απόσταση από καρδιά σε καρδιά που μικραίνει.



Ξέρουμε_πίσω απ’ το ψωμί καρδιοχτυπούν μυριάδες φώτα_μας περιμένουν.

Ξέρουμε_ πριν απ’ το ψωμί δεν είναι φως. Τραγουδήστε.

Παρών. Παρών. Παρών.