Μεγάλα κάτασπρα επίπεδα. Τετράγωνες ταράτσες. Μεγάλη ασβεστωμένη

κάτοψη. Και τα τετράγωνα χωράφια πράσινα καστανά και κίτρινα

μες στη λιακάδα. Έμπαινε η άνοιξη. Και οι καμινάδες

σα δάχτυλα χοντρά μαυρισμένα απ’ τα πολλά τσιγάρα

σε μεγάλες αγρύπνιες δουλειάς-δείχναν κάπου ψηλά πίσω απ’ τα σύγνεφα.



Ένα παράθυρο ανοίγει. Κ’ ένα άλλο. Αυτός σκουπίζει τον ιδρώτα του.

Καλημέρα-είπε. Καλημέρα. Ζέστη σήμερα. Μεγάλη ασβεστωμένη κάτοψη.



Κι η πινακίδα-ξύλινη τετράγωνη-αυτό όλο-όλο-είπε, τίποτ’ άλλο-

στη διασταύρωση εκεί : “Από δω προς τον ήλιο”. Μεθαύριο

που θα περνάνε μες στον ήλιο με σημαίες κ’ εργαλεία

μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτήσει:

“Ποιος νάγραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακίδα;”

και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει

“Ο Γιάννης Ρίτσος-ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου εκατονταετίας”